De Amerikaanse band OK Go staat bekend om hun creatieve videoclips. Voor hun nieuwste nummer Love hebben zij met behulp van 25 robotarmen – geleverd door Universal Robots – een hypercomplex en visueel spectaculair project neergezet waarin alles draaide om perfecte timing, spiegels en eindeloze reflecties.
De videoclip werd opgenomen in een oud treinstation in Boedapest, met een internationaal team van meer dan 60 mensen. De basis van het concept? Spiegels die oneindige reflecties creëren als metafoor voor liefde. “Als je twee spiegels perfect parallel tegenover elkaar zet, krijg je een reflectie die zich eindeloos herhaalt,” legt co-regisseur Miguel Espada uit. “Maar als de hoek ook maar iets afwijkt, verdwijnt het effect. Daarom hadden we extreem precieze controle nodig – iets dat je alleen met robots voor elkaar krijgt.”
De band had al vroeg in het creatieve proces besloten dat er robots nodig waren om de bewegingen van de spiegels te regelen. Espada, die eerder met de cobots van Universal Robots had gewerkt, was meteen overtuigd. “Ze zijn eenvoudig te gebruiken, veilig om mensen heen en ongelooflijk nauwkeurig – ideaal voor een project als dit.”
Om de bewegingen perfect te laten aansluiten op de muziek, programmeerde het team de robots met een aangepaste besturing op basis van de beats per minute van het nummer (78 BPM). Ze ontwikkelden een systeem in twee lagen: een Python-script dat elke robot individueel aanstuurde, en een C++-laag om de totale choreografie te coördineren.
Toch liep het op de set niet altijd zoals gepland. “We hadden alles getest in losse scènes, maar nooit in één doorlopende take. De overgangen bleken het lastigst,” vertelt Espada. En dat niet alleen: ook cameramensen, art-directors en de band zelf moesten perfect op elkaar zijn afgestemd. “Iedereen moest exact weten waar hij moest zijn – inclusief de robots.”
Eén van de meest opvallende scènes toont een soort caleidoscoopeffect rondom zanger Damian Kulash. “Op beeld lijkt het simpel, maar het was technisch een nachtmerrie. De spiegels moesten op het juiste moment op precies de juiste plek zijn, terwijl er ook ruimte moest blijven voor de camera en crew.”
Wat hielp, was de flexibiliteit van de robots. “Als we een kleine aanpassing wilden doen, kostte dat geen uren maar seconden. En als iets niet werkte, probeerden we gewoon iets nieuws.”
Na 38 mislukte pogingen lukte het op take 39 om de perfecte opname te maken. De robots lieten zich niet uit het veld slaan. “Ze maken geen fouten, worden niet moe en volgen altijd exact de instructies op,” zegt Espada met een glimlach.
Terugkijkend op het project is hij duidelijk: “Zonder deze robots hadden we het nooit voor elkaar gekregen. Voor ons waren ze essentieel om dit visuele idee werkelijkheid te maken.”
